Πέντε δεξιά και γραμμή...

Δεκέμβρης.  Οι τελευταίες αναλαμπές οι αντιρρήσεις αν θελετε –ενός χρόνου που όπως φαίνεται δεν θέλει να φύγει ( το σύνδρομο της καρέκλας, βλέπετε ) εκφράζονται στη μανία της θάλασσας και στη λύσσα του νοτιά. Περασμένη μια σκοτάδι παντού.

Στο αφιλόξενο λιμάνι ( που διατηρείται χάρη στην ικανότητα κάποιων καπεταναίων –καμικάζι..) Επικρατεί νεκρική παγωμάρα. Αέρας και υγρασία σ ένα σφιχταγκάλιασμα θανάτου. Ανατριχίλα….

Το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος που κάνουν τα μανιασμένα κύματα..Όταν σκάνε στα μπλοκια του λιμενοβραχίονα και το ανταριασμα που δημιουργεί ο νοτιάς..Καθώς ανακατεύει τη θαλασσαακομα και μέσα στο λιμάνι..Δυο φέρι-μποτ της γραμμής βρίσκονται μέσα σ αυτό και κάτι λιγοστές θαλαμηγοί που μάλλον τις έκλεισε ο καιρός..Εμείς μ ένα φορτηγό το Ευαγγελίστρια Τήνου του πατέρα μου γεμάτο τσιμέντα ζυγώναμε θαλασσοδαρμενοι στην μπούκα που μόλις φαινόταν ανάμεσα στα κύματα..

Στη γέφυρα ήταν ο πατέρας μου ο αδελφός μου και εγώ στο τιμόνι.. Σκοτάδι και σιωπή κυριαρχούσαν στο μικρο, αλλά τόσο σημαντικό αυτό χώρο που αποτελεί τον εγκέφαλο των βαποριων. Το μόνο φως ήταν αυτό της πυξίδας ου έδειχνε αμυδρά τα καρτινια..Κόψαμε ταχύτητα πολύ έξω απ το λιμάνι. Ο καιρός όμως μας παρέσυρε και αναγκαστήκαμε να ανεβάσουμε πάλι στροφές.. Πέντε δεξιά και γραμμή, ακούστηκε κάποια στιγμή η φωνή του πάτερα μου..Πέντε δεξιά και γραμμή, επανελαβα. Άρχισε να βρέχει. Οι αστραπές έδιναν μια εφιαλτική όψη στο λιμάνι, ενώ το νερό δημιουργούσε παράξενους ήχους καθώς έπεφτε με μανία στα υπόστεγα και στην κουβέρτα.. Φτάναμε πια στην μπούκα..

Τα ραγίσματα που προκαλούσαν στα σύννεφα οι αστραπές τελικά αποδείχτηκαν ευεργετικά για μας, καθώς φώτιζαν κάπου-κάπου το λιμανι…Αυτό που αντικρίσαμε μπαίνοντας σίγουρα δεν το χαμε ξαναδεί. Τουλάχιστον στο Αιγαίο..Ο αέρας είχε σαρώσει τα πάντα. Βάρκες ήταν πεταμένες έξω, σκισμενες τέντες στα μαγαζιά της ξηράς, σαν να είχε προηγηθεί βομβαρδισμός, Σκόνη και θρύψαλα παντού..

Με τα χίλια ζόρια πέσαμε δίπλα στο στενό ντοκο και όλο το πλήρωμα αποκαμωμενο πήγε για ξεκούραση..Βατσιμανης έμεινα εγώ.. Κλασική περίπτωση μαζοχισμού, η συνήθειας..Ας είναι.. Φόρεσα την κίτρινη νιτσεράδα, έβαλα το καπέλο και τις γαλότσες μου και άραξα στην είσοδο του κομοδεσιου, για να ελέγχω τον ντοκο….Η βροχή είχε δυναμώσει.. Ο αέρας λυσσομανουσε και οι διπλοί κάβοι αγωνίζονταν να κρατήσουν το βαπόρι στη θέση του.

Το σφύριγμα που κάνανε τα άλμπουρα των θαλαμηγών,το τρίξιμο των κάβων που φερμαρανε και τα χτυπήματα της καδένας που τσιτωνόταν ήταν οι θόρυβοι που μου κρατούσαν συντροφιά. Δύσκολη βάρδια στ αληθεια…Κατά τις 4 κι ενώ ακόμα το σκοτάδι ήταν πηχτό, η βροχή σταμάτησε. Οι αστραπές και οι βροντές απομακρύνθηκαν κι ο αέρας άρχισε να κόβει..Μια καινούρια χειμωνιάτικη μέρα ετοιμαζόταν να προβάλει.. Μια μέρα όμως τόσο διαφορετική απ αυτές που όλοι-εκτός από τους ναυτικούς- έχουν στο μυαλό τους για το συγκεκριμένο νησί την Μυκονο…

Ειχε αρχίσει να χαράζει.. Κάποιες αχτίδες φωτός έψαχναν με αγωνία μια χαραμάδα στα σύννεφα, αλλά ήδη η νέα αυγή σηματοδοτούσε το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ζωής , της φύσης και του πεπρωμένου, τη μέρα που διώχνει τη νύχτα.. Άκουσα τον αδελφό μου που σηκώθηκε και προσπαθούσε να φτιάξει καφέ στη μικρή κουζίνα.. Βαριεστημενα μουρμούρισα καλημέρα και κατέβηκα στην καμπίνα μου να κοιμηθώ.. Από την παγωνιά και την υγρασία είχα αρχίσει να μη νοιώθω τα πόδια μου..Τα κόκαλα μου πονούσαν και το κεφάλι μου ξαφνικά είχε αρχίσει να γίνεται ασήκωτο.

Με το που έβγαλα τη νιτσεράδα και τις γαλότσες έπεσα στο κρεββάτι ξερός.. Ακούγοντας τις μπιγες από το πλοίο μας να αρχίζουν να ξεφορτώνουν με τσάκισε.. Γιατί σήμαινε πως μέχρι το απόγευμα θα είχαμε σπατσαρει με το ξεφόρτωμα και το βράδυ θα μας έβρισκε και πάλι στο πέλαγος, να παλεύουμε να κρατηθούμε στη ρότα μας…Δύσκολη στ αλήθεια η ζωή του ναυτικού………

Δημήτριος Ε Ψαραδελης