Το φεγγάρι φωτεινό, τα μάτια μου δακρυσμένα μα ένα χαμόγελο. Χαράζω έναν κύκλο, βάζω τον εαυτό μου μέσα... Δεν είναι όρια, δεν θέτω περιορισμούς, είναι απλά το ησυχαστήριο της ψυχής μου! Και κλείνω τα μάτια...

Γερό το τελευταίο μποτζάρισμα, το τραπεζάκι μπατάρει σε μιαν άκρη κι ότι υπάρχει επάνω του σπα… Σφίγγω ακόμα πιο πολύ το τιμόνι θαρρώ τα δάκτυλα μου ένα πια μ αυτό..

Δυο τρεις οργιές μπρος απ τα μάτια μου, λύσσα ο βοριάς και σμίγει με την ξιδιασμένη θάλασσα , καθώς κτυπάνε το βαπόρι αντάμα, καθώς ξύνουν τη λαμαρίνα θέλοντας να φάνε τη σάρκα της και να τη φονέψουν.. Μάταια προσπαθώ να ανασάνω. Το φλιτζάνι του καφέ κάτω απ τη μέση, ο υπόλοιπος, αφού έκαψε τα δάχτυλα του Ονδουρέζου, άφησε τις σκούρες κηλίδες του στα πλακάκια του Αλουε, αδιάψευστα ίχνη απ τη μάχη που έδωσε ο μιγάς για να το φέρει . Αλήθεια πόσος αγώνας για μια γουλιά καφέ που τον έχω ανάγκη για να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά…

Θλιβερή υπόκρουση σ όλα το πιο πάνω η βροχή.. Χτυπά τα φινιστρίνια της γέφυρας και ξεπλένει την τουμπόσκονη απ τις άσπρες λαδομπογιές μαζί με τις αμαρτίες μου, που κολλημένες στους λείους μπουλμέδες ακολουθούν κι αυτές ακατάπαυστα τη ρότα μου.. Είκοσι λεπτά ακόμα. Κοιτώ μηχανικά μπροστά μου τα ξάρτια, που σαν ένα δίχτυ πλεγμένο πανω απ το καράβι του σφίγγουν το λαιμό, κι ο ρόνχος του θανάτου να παιδεύει ασταμάτητα τα αφτιά μου.. Πολύ σε κούρασα πάλι παντερμε νου, μα τι θες να σου κάμω που φοβάμαι!! Με τη σκάτζα, ένα άχρωμο Καλή βάρδια θα βγει απ τα χείλια για τον άλλον. Τα βαρια ποδια μου θα με συρουν με κοπο στην καμπινα, εχοντας τη σκια μου να με περιπαιζει κάθε φορα που το μποτζι θα με χτυπα απ τη μια μερια του αλουε στην άλλη.. Θα κρατησω για λιγο το θολο κεφαλι καθισμενος στην κουκετα. Μια τελευταια ματια στα αγαπημενα προσωπα που θα χαμογελουν κατω απ το τζαμι του γραφειου θα με γεμισει κουραγιο.. Ετοιμαχομουν να παρω το δρομο της επιστροφης για την καμπινα, όταν τα φωτα αρχισαν να χαμηλωνουν μεχρι που εσβησαν εντελως.. Ετρεξα προς την πορτα που οδηγουσε στο κυριως μηχανοστασιο με κινδυνο να τσακιστω πευτοντας σε καμια σεντινα η χτυπωντας σε καποια μεταλλικη προεξοχη.. Αναβοσβηνοντας τον αναπτηρα μου προσπαθουσα να προσανατολιστω, για να μπορεσω να βρω τους αλλους και να βοηθησω και εγω στη ζημια.. Για λιγο τα κουδουνια και οι σειρηνες ουρλιαξαν σκορπωντας τον πανικο στο αγριεμενα μυαλα μου και το μποτζι ολο και δυναμωνει. Οι πρωτοι φακοι φανηκαν να κατεβαινουν τις σκαλες και ετσι όπως χορευαν οι παραξενες σκιες που γεννουσαν, εφτιαχναν για πολλαστη φορα σ αυτό το μπαρκο, ένα μπαλετο από κολασμενους που, όπως ξεπετιονταν τριγυρω απ ολες τις διεμθυνσεις εδιναν την εντυπωση πως μοναδικη εγνοια ειχαν να ξεπερασουν το σκοταδι και να βρεθουν στο φως. Αλιμονο όμως, εκει που τελειωναν οι δεσμες απ τα φορητα φαναρια τους, ξαναρχιζε παλι το βαθυ σκοταδι της απογνωσης …. Νερο νερο στο πετρελαιο ακουστηκε μια φωνη γεματη αγωνια.. Αυτό ηταν λοιπον, καποιοι για να κερδισουν πιοτερα επαιζαν με τις δικες μας ζωες μεσα στα αγριεμενα κυματα του Χατερας. Κουραγιο παιδια, μαστρο-Νικο σκατζα δεξαμενη, Ριρικο τρομπαριζε γερα με τη χειραντλια να διωξουμε τα νερα απ τα δικτια, οικονομια στον αερα μην αδειασουν οι μπουκαλες, ηταν καποιες απ τις οδηγιες που ουρλιαζοντας απηυθυνε ο πρωτος προς ολους.. Τι να πρωτοκανεις..Να κρατηθεις από καπου για να μη σκοτωθεις.. Που να βρεις επιστομια και να τα ανοιξεις για να ξαναρθουν τα παντα όπως πρωτα.. Πος να διωξεις το φοβο που σου μουδιαζε το κορμι και σε αχρηστευε..Που στο διαβολο ειχα μπλεξει για εξηντα λιρες και αυτές χαρτινες.. Δηλαδη αν ηταν χρυσες.. Χαμογέλασα πικρά μέσα στο πανδαιμόνιο..

Δημήτρης Ε Ψαραδέλης