Ελλάδα ώρα μηδέν
- Γράφτηκε από την Eirini Apostolaki
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Εκτύπωση
- Σχολιάστε πρώτοι!
Ορμώμενη από τις πανελλήνιες εξετάσεις που διεξήχθησαν αυτή την περίοδο στη χώρα μας, παρατηρώ, σκέφτομαι και θέλω να γράψω για τη σημερινή μας κατάσταση, σκέψεις ανείπωτες, συγκεχυμένες στο μυαλό μου που απλά έκαναν υπομονή, μέχρι να βρουν την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσουν να αναδυθούν...
Και αυτή η στιγμή ήρθε...
Βλέποντας την ξαδερφούλα μου να κλαίει με λυγμούς που δεν έγραψε καλά σε ένα μάθημα... Αναρωτιόμουν από μέσα μου ¨ξέρει σε τι κόσμο θα μπει και κλαίει¨; Μάλλον όχι. Γιατί αν ήξερε δεν θα σπαταλούσε ούτε ένα δάκρυ. Αρκέστηκα να την παρηγορήσω με λόγια καθησυχαστικά και ενθαρρυντικά.
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πραγματικά τραγελαφική. Είναι τόσο κρίμα... Έχουμε την ομορφότερη χώρα με τους αθλιότερους πολιτικούς. Αλλά ας μην επεκταθώ σε αυτό το θέμα, ούτε γραμμή παραπάνω δε θέλω να ξοδέψω για δαύτους. Ούτε για τα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα μας θα γράψω -ανεργία, φτώχια κ.α.- αυτά είναι χιλιοειπωμένα από τα ΜΜΕ και από τις συζητήσεις της καθημερινότητας. Θέλω να γράψω πιο πολύ για τους νέους, για αυτούς που δουλεύουν σε αντικείμενο διαφορετικό από αυτό που σπούδαζαν τόσα χρόνια, για τις προοπτικές και τα όνειρά τους, για το αν υλοποιούνται αυτά τα όνειρα και για το που υλοποιούνται τελικά...
Να και το θέμα της μετανάστευσης... επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Χθες χαιρέτησα ένα ζευγάρι φίλων μου με τη δεκάχρονη κόρη τους. Έφυγαν για πάντα, στην Αυστραλία, για μια νέα ζωή, με ποιότητα τέτοια που όμοιά της σπάνια βρίσκει κανείς στην Ελλάδα. Δεν είναι κρίμα; Το ότι οι Έλληνες μεταναστεύουν σε κάποιο άλλο κράτος (πρόνοιας) του κόσμου είναι κρίμα. Το ότι αυτοί που μένουν τελικά θα ήθελαν να φύγουν είναι κρίμα. Το ότι πολλοί νέοι χαραμίζονται που δεν συνεχίζουν τις σπουδές τους σε μεταπτυχιακό ή διδακτορικό επίπεδο γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά είναι κρίμα. Το ότι πολλοί που συνεχίζουν εν τέλει δίνουν τόσα λεφτά μόνο για την προσωπική τους ανέλιξη και όχι επειδή περιμένουν να ανταμειφθούν οι κόποι τους από το κράτος είναι κρίμα.
Το ότι είναι νέοι και κάνουν αυτές τις σκέψεις είναι κρίμα. Τι μπορούμε να κάνουμε όμως για να μην είναι όλα αυτά κρίμα; Νομίζω ελάχιστα πράγματα. Μετρημένα στο δάχτυλο του ενός χεριού. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και τίποτα. Ακούγεται πεσιμιστικό αλλά δεν είναι. Να κάνουμε τι; Να τα βάλουμε με την Ελλάδα; Με τους πολιτικούς της; Με τη μοίρα μας; Ή να σηκωθούμε και να φύγουμε αμαχητί; Από την άλλη, να κάτσουμε να παλέψουμε για ποιόν και γιατί τελικά; Με λυπεί το γεγονός ότι ΠΡΕΠΕΙ να νιώθουμε τυχεροί όσοι έχουμε μια δουλειά.
Ότι ΠΡΕΠΕΙ να μη μιλάμε γιατί ¨υπάρχουν και χειρότερα¨. Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Μα για εκατομμύρια πια νέους υπάρχουν και καλύτερα. Αλλά όχι στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που έχουν φύγει έξω και έχουν ήδη διαπρέψει. Για άλλη μια φορά καταλήγω στο τραγικό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα όντως τρώει τα παιδιά της.
Οι σκέψεις μου με γυρίζουν πίσω. Τότε που η Ελλάδα έχασε το τραίνο της βιομηχανοποίησης. Όταν όλη η υπόλοιπη Ευρώπη ανέβαινε, η Ελλάδα προσπαθούσε να απαλλαγεί από τον τούρκικο ζυγό. Τώρα όμως τι; Είμαστε λιγότερο ικανοί από τους άλλους; Οι πολιτικοί μας ναι, μην τα ξαναλέμε. Οι Έλληνες όμως; Εμείς τους δώσαμε τα φώτα και τώρα θα μας βάλουν στις σπηλιές? Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα για μας. Ούτε και η Σκανδιναβία, και συγκεκριμένα η Σουηδία, που είναι πρότυπο χώρας, γιατί στο πέρασμα των χρόνων δεν έχει λαβωθεί από κανέναν και δεν έχει περάσει από πάνω της ούτε μια κηλίδα αίματος. Δεν έχει δικαίωμα λοιπόν να μιλάει. Ούτε να βγάζει αφίσες με παιδάκια που κλαίνε που θα έρθουν πάλι στην Κρήτη για διακοπές. Όχι, δε μου βγαίνει το φοβικό και πατριωτικό σύμπλεγμα. Ίσα ίσα, ήταν και μια έμμεση διαφήμιση για την Κρήτη, που τόσο πολύ θα ήθελαν να είχαν έστω για μια μέρα τον ήλιο της!
Απλώς διαπιστώνω για μια ακόμη φορά πόσο Ανθέλληνες είναι οι Σκανδιναβοί και πόσο ψυχρό χιούμορ έχουν. Παρ'όλα αυτά, βαθιά μέσα μου αισθάνομαι ότι η ιστορία μας έχει σταματήσει τότε. Το '21. Από εκεί και μετά... κατά διαόλου.
Με αυτή τη φράση μεταφέρομαι απότομα πάλι στο σήμερα. Σήμερα, που σε εκπαιδευτικούς, γιατρούς και σε άλλα τέτοια επαγγέλματα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Ελληνικού κράτους και κάθε κράτους, ψαλιδίζουν τους μισθούς τους, σήμερα που η Ελλάδα διοικείται από κοντόφθαλμα και γερασμένα μυαλά, σήμερα που οι Έλληνες βάζουν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή, σήμερα που οι νέοι πορεύονται χωρίς όραμα, χωρίς όνειρα, χωρίς καν να ελπίζουν ότι υπάρχει για αυτούς ένα καλύτερο αύριο ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ τους...
Μα επειδή στη ζωή μου βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, αντικρύζω ευτυχισμένη και την αντίπερα όχθη: Αφού η φράση ¨το καλύτερο αύριο¨ ακούγεται στα αυτιά τους σαν να έρχεται από το υπερπέραν, κοιτάζουν και αυτοί να ζήσουν το σήμερα! Με ότι μέσα διαθέτουν. 5 ευρώ θα έχει ο Έλληνας στην τσέπη του; Ε, τον καφέ του θα τον πιει! Κατεβαίνω Δευτέρα μεσημέρι στο κέντρο του αγαπημένου μου Ηρακλείου και η πόλη σφύζει από ζωή... στις καφετέριες και στα ουζερί δε βρίσκεις να κάτσεις! ΧΑΜΟΣ! Ελληνάρες!!! Μα καλά καλά το κάνουνε. Οι άλλοι που έβαζαν τα λεφτά τους στις τράπεζες και δεν το κουνούσαν ρούπι από το σπίτι τους, επικοδομοιτικότερα ζούσαν; Τους έφαγαν τα λεφτά οι τράπεζες. Εμείς λεφτά δεν έχουμε μα η διασκέδαση, διασκέδαση! Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης! Τη φιλοσοφία του Έλληνα ¨μια ζωή την έχουμε...¨ δεν την έχει κανείς άλλος λαός...Χαλαρά, απολαμβάνει τη φραπεδάρα του, κοροιδεύοντας τους τουρίστες που πάνε πάνω κάτω με την παντόφλα και την κάλτσα! Αυτά βλέπει η Μέρκελ και τραγουδάει από μέσα της Αλεξίου “Πες μου πως γίνεται...”! Έτσι... τρελοί και αλλοπαρμένοι...
Θέματα προκύπτουν πολλά, το ένα μετά το άλλο, τόσο άσχετα και τόσο σχετικά ταυτόχρονα μεταξύ τους... Όλα είναι αλυσίδα. Και κύκλος. Ρόδα που γυρίζει. Είμαστε από κάτω τώρα, θα ανέβουμε. Είναι θέμα χρόνου. Μάλλον χρόνων. Αλλά θα ανέβουμε πάλι. Άσχετα αν είμαστε εμείς η άτυχη γενιά. Ας κοιτάξουμε, όμως, να περνάμε καλά. Με ότι μέσα διαθέτει ο καθένας. Γιατί περνάνε τα χρόνια και αργότερα θα μετανιώνουμε που δεν πήραμε τη ζωή στα χέρια μας, παρά μείναμε άπραγοι. Και θα ζητάμε ¨ένα τέταρτο ζωής από τον κάθε περαστικό¨, όπως έγραψε ο αγαπημένος μου Ν. Καζαντζάκης, για να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε… Ας γίνουμε, λοιπόν, όλοι περισσότερο οπτιμιστές, αγνοώντας τους πολιτικούς, τα κανάλια, τα παράθυρα των ειδήσεων και όλα αυτά που κατατρώνε τον ελληνικό λαό και τον κάνουν υποχείριο και δούλο και ας ανοίξουμε τα παράθυρα του σπιτιού και της καρδιάς μας για να μπορέσει να ξεχυθεί ο ήλιος ο ελληνικός, ο αξιοζήλευτος του κόσμου!
Eirini Apostolaki
Είμαι η Ειρήνη… στην προηγούμενη ζωή μου θα ήμουν φωτογράφος,
ξεναγός, σχεδιάστρια παπουτσιών, νυφικών, διοργανώτρια γάμων αλλά
και ταξιδιωτική ρεπόρτερ! Όμως, στην τωρινή ζωή μου είμαι κοινωνική
λειτουργός, αλλά φυσικά τα δεδομένα της Ελλάδας μας δε μου
επιτρέπουν να εργαστώ σε αυτό που έχω τελειώσει, κοινώς δουλεύω
ως ιδιωτική υπάλληλος σε μια επιχείρηση. Λατρεύω τα ταξίδια και
διαβάζω βιβλία σωρηδόν. Αγαπώ τον Νίκο Καζαντζάκη, την Ευρώπη,
την Αμερική, τα ψηλοτάκουνα, τη vintage διάθεση και το πουά σε όλες
του τις εκφάνσεις!
Καλή ανάγνωση φίλοι μου!
Ειρήνη Αποστολάκη
Art-nouveau team
