Η ιστορία των βαμμένων νυχιών

Η ιστορία του μανό ξεκινάει επισήμως από το Παρίσι τη δεκαετία του 1920, αλλά για αρκετές δεκαετίες αντιμετώπιζε αντίσταση. Στην αρχή υπήρχε η πεποίθηση πως τα βερνίκια έκρυβαν κάποιο φυλετικό υπαινιγμό περί καθαρότητας. Αργότερα, έλεγαν, πώς τπο χρησιμοποιούσαν κάποιες σταρ του Χόλυγουντ για να μην φανερώσουν τις ταπεινές τους ρίζες που προφανώς δεν είχαν σχέση με την δημοτικότητα τους.

Οι εκπρόσωποι των Αφροαμερικανικών δικαιωμάτων αρχικά υποστήριζαν πως οι έγχρωμες γυναίκες είτε δεν χρειαζόταν να βάφουν τα νύχια τους, είτε ότι θα έπρεπε να το αποφύγουν για λόγους αξιοπρέπειας. Διάσημοι ψυχίατροι της εποχής αντιτέθηκαν έντονα σ’αυτην την αντίληψη, θεωρόντας την μια μορφή αυτοακρωτηριασμού.

Σήμερα η αξία της συνολικής επιχείρησης καλλυντικών έχει φτάσει τα 250 δις, ενώ μέχρι πριν 20 χρόνια η αξία κυμαινόταν στα 20 δις. Είναι προφανές ότι μόνο η εξέλιξη των βερνικιών έχει βοήθησει αφάνταστα. Πλέον δεν υπάρχουν μόνο χρώματα για νύχια αλλά και glitter, βάσεις και στεγνωτικά, ψεύτικα νύχια κτλ. Και μάλιστα στις μέρες τους το κάθε βερνίκι έχει και το δικό του όνομα.

Θεωρείται ότι η ιστορία του βερνικιού έχει ρίζες και στην Αίγυπτο όπου συνήθιζαν να βάφουν τα νύχια τους με henna και άλλα φυσικά υλικά. Αλλά σίγουρα το πρώτο συσκευασμένο μανό, 100% ελεγμένο κυκλοφόρησε στην αγορά το 1920 από τον Charles Revson ο οποίος μάλιστα είχε πάρει βοήθεια από τον αδερφό του, Martin, που ήταν χημικός για να βγάλει κάτι απόλυτα ολοκληρωμένο, έτσι ώστε να μην κινδυνεύει η υγεία κάποιου από το βερνίκι.

Φαίνεται όμως ότι τα βερνίκια έχουν τις ουσιαστικές ρίζες τους στα αρχαία χρόνια, όπως και τα περισσότερα πράγματα που χρησιμοποιούμε σήμερα.