Η Ευρώπη, η ειδική περίπτωση και οι ευθύνες

21 Μαρτίου 2010

Ο Πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, σκηνοθετεί ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στο Καστελόριζο, προκειμένου να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό την προσφυγή της χώρας στο απάνεμο λιμάνι του ΔΝΤ, όπως ο ίδιoς δήλωσε και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF).

Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν, κυρίως στην οικονομική ζωή των Ελλήνων.

Το λιμάνι κάθε άλλο παρά απάνεμο αποδείχθηκε, οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί παραμένουν, ενώ η χώρα δεν κατάφερε να ξεπεράσει σε καμία περίπτωση τη κρίση δανεισμού που βίωσε στα τέλη του 2009.

Στο ερώτημα "τις φταίει;" τελικά, και φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση έχουν απαντήσει πολλοί αναλυτές, πολιτικοί, οικονομόλογοι. Παραδοχή κοινή, αποτελέι πως οι ευθύνες βαραίνουν κατ' αρχάς πολιτικό σύστημα.

Αυτό ήταν και το βασικό σκεπτικό άλλωστε, με το οποίο οργανώθηκε το "κίνημα των αγανακτισμένων", το προηγούμενο καλοκαίρι, λαμβάνοντας πρωτοφανείς διαστάσεις, ξεφουσκώνοντας ωστόσο, εξίσου γρήγορα.

Για εμένα, το πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρωτίστως κοινωνικό.

Αν παρατηρήσει κανείς τα κινήματα που αναπτύχθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα, διαπιστώνει πως μοναδικός αποδέκτης, ήταν το πολιτικό σύστημα, γενικά και αόριστα. Κανένα από αυτά τα κινήματα, δεν έθεσε ποτέ τον πολίτη προ των ευθυνών του, και αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ σημαντικό και ουσιαστικό κοινωνικό ζήτημα.

Το δεδομένο αυτό δεν είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο. Ανέκαθεν ο ελληνικός λαός, λάτρης της συνωμοσιολογίας και των μυστηρίων έψαχνε τρόπο να χρεώσει στους άλλους βασικές του αδυναμίες. Κάποτε ήταν οι Άγγλοι, αργότερα οι Αμερικάνοι, σήμερα οι Γερμανοι και η... Μέρκελ.

Ομολογώ πως αυτές οι ιστορίες, είναι ωραίες, διεγερτικές και τις παρακολουθώ με ενδιαφέρον.
Ας επιστρέψουμε όμως στην πραγματικότητα και ας αναρωτηθούμε, γιατί η Ευρώπη χτυπά της Ελλάδα και γιατί η Ελλάδα αποτελεί πλέον "ειδική περίπτωση".

Απ' το Μάρτιο του 2010, όταν η χώρα βρέθηκε ένα βήμα πριν την χρεωκοπία μέχρι σήμερα η Ευρώπη και το ΔΝΤ, έχουν δανείσει στην χώρα πολλά δις ευρώ, με το επιτόκιο του δανεισμού να κυμαίνεται στο 2-4%. Την ίδια ώρα που άλλες χώρες όπως η Κύπρος, της ΑΟΖ δανειζόταν 2,5 δις ευρώ με επιτόκιο 5% απ' τους φίλους Ρώσους. Παράλληλα, το ελληνικό χρέος κουρεύτηκε κατά 100 δις ευρώ.

Απέναντι σε αυτά, η εγγύση του ελληνικού κράτους, ήταν το συμμάζεμα της χώρας, με μία σειρά διαρθρωτικών κυρίως και λιγότερο φοροεισπρακτικών μέτρων, έχοντας ως στόχο την επίτευξη πλεονασματικών προϋπολογισμών σε πρώτη φάση. Τα γνωστά ως "μνημόνια".

Αντ' αυτού, η κυβέρνηση  Παπανδρέου, θέλοντας να αποφύγει την μετωπική σύγκρουση με τη εκλογική βάση του κόμματος (Δημόσιος Τομέας) που θα προκαλούσαν, οι καθ' ομολογίαν απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σε δημόσιο, ενέργεια, φορολογικό, τις έβαλε στη άκρη και πραγματοποίησε μία σειρά φοροεισπρακτικών μέτρων, που διαρκώς αυξάνονταν.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, ήταν η Ελλάδα να μένει διαρκώς εκτός στόχων και η Ευρώπη να συνεχίζει να έχει στα χέρια της μία ωρολογιακή βόμβα ικανή να τινάξει στον αέρα τη νομισματική ένωση.

Η Ελλάδα, δεν είναι "ειδική περίπτωση", ούτε διότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ούτε γιατί δεν μας γουστάρουν όπως κάποιοι επιμένουν να λένε. Η Ελλάδα, είναι "ειδική περίπτωση" εξ αιτίας της αφερεγγυότητας που σταθερά επιδεικνύει τα τελευταία τρία χρόνια.

Και εδώ έρχεται η ευθύνη του πολίτη. Καθώς, ευθύνη και πίεση δεν είναι μόνο οι απεργίες και οι πορείες. Ευθύνη πρέπει να είναι η πίεση προς την κυβέρνηση λήψης των απαραίτητων αποφάσεων άμεσα και σωστά.

Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ

Φθάνοντας στο σήμερα, η κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να πετύχει. Ανεξαρτήτως κομματικών, ιδεολογικών, πολιτικών πεποιθήσεων. Πρέπει να πετύχει, γιατί είναι η τελευταία ευκαιρία της χώρας να σώσει την παρτίδα και να διεκδικήσει τη ισότιμη θέση της εντός της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό ο χρόνος θα δείξει. Προφανώς είναι εξαιρετικά δύσκολο. Και ο εχθρός όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είναι περισσότερο εσωτερικός παρά εξωτερικός.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην πίο ώριμη φάση της ιστορίας τους, έρχονται αντιμέτωποι με ένα κατεστημένο δεκαετιών που οι ίδιοι εξέθρεψαν για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Αντιμέτωποι με ένα λαό, εθισμένο στο λαϊκισμό και ευθυνών, γιατί έτσι τον έμαθαν, τον έμαθαν να έχει πάντα δίκαιο. Ένα λαό όμως, εξαιρετικά χειραγωγήσιμο από εθνικιστικές κορώνες και αριστερίστικα παραληρήματα.

Η σημερινή κυβέρνηση, πρίν απ' όλα, αν θέλει να πετύχει, πρέπει να δώσει στίγμα, ιδεολογικό.