‘55 Blair Road Project’

Κάπου χωμένος στα κιτάπια μου, βρίσκεται ένας παραφουσκωμένος φάκελος με το όνομα ‘Architecture Interior Design’. Εκεί, μπορεί να βρει κανείς τα όμορφα ακίνητα όλου του κόσμου!

Όπου χάνεται το μέτρο όμως, τα πάντα εξισώνονται! Από ένα σημείο και μετά βλέπεις μόνο τοίχους και πατώματα. Αυτό ευτυχώς, δεν ισχύει για τα σπίτια με “ψυχή”! Αυτά τα σπίτια “μιλάνε στη καρδιά σου”, αποτυπώνονται σαν έργα τέχνης μέσα σου και δε τα ξεχνάς ποτέ! Ένα τέτοιο σπίτι είναι και το ‘55 Blair Road’, που πήρε το όνομά του από τον αριθμό και την οδό στην οποία βρίσκεται, στη Σιγκαπούρη. Όταν το πρωτόδα, ήξερα πως στο εξής δε θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος! Θα ‘ξερα πως υπάρχει κι αυτό θα ‘ταν αρκετό να με τσακίζει!       

Ανακαινίστηκε το 2009 από την πολυεθνική αρχιτεκτονική εταιρεία ‘ONG-ONG’. Η αρχική αρχιτεκτονική του βασιζόταν στο στιλ του art deco. Η ανακαίνιση, του “στέρησε” κάποιους τοίχους, αντικαθιστώντας τους με γυαλί. Ολόγυρα της εσωτερικής “αυλο-πισίνας”, περάστηκε ένα αεριζόμενο κέλυφος αλουμινίου έτσι ώστε ο χώρος να αερίζεται φυσικά, να διατηρείται μια ισορροπημένη -σε σχέση με την εξωτερική- θερμοκρασία, καθώς και να αντανακλώνται οι ακτίνες του ηλίου, για περισσότερο φως!

Η κατοικία αυτή καταδεικνύει την ισορροπία ανάμεσα στη φύση και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Πέρα από το μικροκλίμα που δημιουργεί, προσφέρει μια “χωρική εμπειρία” που διεγείρει τις αισθήσεις τον διαμενόντων της. Κάτι τα αχνά όρια ανάμεσα στο εξωτερικό περιβάλλον και το εσωτερικό του οικοδομήματος, κάτι η αντίθεση μεταξύ των φυσικών και τεχνιτών υλικών, η αρχιτεκτονική “γλώσσα” που αναπτύσσεται είναι τόσο “εύηχη”, όσο μόνο οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάχνουν!   

Room by room

Ξεκινώντας απ’ το ισόγειο: Η είσοδος γίνεται απ’ το μεγάλο καθιστικό. Εδώ οι ηλεκτρονικές συσκευές οπτικοακουστικής ψυχαγωγίας βρίσκονται κρυμμένες μέσα σε εσοχές του τοίχου. Με έναν πολύ έξυπνο μηχανισμό, αυτά κρύβονται όταν δε χρησιμοποιούνται, από μεγάλους πίνακες! Το κερασάκι στη τούρτα έρχεται να προσθέσει ο ειδικός φωτισμός, που διαφέρει ανάλογα την ώρα και το mood των τυχερών κατοίκων.

Βγαίνοντας -ή μάλλον μπαίνοντας- στον εσωτερικό κήπο, που προηγείται της κουζίνας, συναντάμε το αιωνόβιο δέντρο Frangipani. Ένα είδος που έχει συνδεθεί με τον βουδισμό. Χάρη στον εγγενή στρεβλωμένο κορμό του, κάνει αισθητή την οργανική του παρουσία ανάμεσα στους μεταλλικούς τοίχους. Έτσι, πρωταγωνιστεί όχι μόνο οπτικά στον συνολικό χαρακτήρα του κτιρίου, αλλά και με τα αρωματικά του άνθη (ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες).

Περνώντας πάνω απ’ τις “αιωρούμενες” πέτρινες πλάκες, βρισκόμαστε στη πολύ “ξεκάθαρη” κουζίνα. Minimal και “μοναχική”. Πρόκειται για ένα απ’ τα ψεγάδια της μελέτης (η οποία υστερεί αρκετά σε λειτουργικότητα), αφού η θέση της τη καθιστά προσβάσιμη μόνο δια μέσω πισίνας, δίνοντας έτσι το δικαίωμα σε μια βροχή να σε αφήσει νηστικό!

Στο πίσω τμήμα της κουζίνας ξεκινάει η ζώνη του προσωπικού. Αν δε το κατάλαβες ήδη, μιλάμε για τη φτωχολογιά του Μπύθουλα! Εκεί βρίσκεται η μία εκ των δύο σπειροειδών σκαλών του σπιτιού, που συνδέουν το ισόγειο με τα άλλα δυο πατώματα. Παραμένοντας στο ίδιο κομμάτι του σπιτιού (το βόρειο), ο 2^ος όροφος φιλοξενεί ένα μικρό υπνοδωμάτιο με βεράντα και powder room (για την εσωτερική υπάλληλο), ενώ ακριβώς από πάνω του ανθεί ένα roof garden.    

Επιστρέφουμε στο κύριο τμήμα του σπιτιού, στον 2^ο όροφο, όπου διατίθεται το ευρύχωρο master bedroom, με γραφείο, βιβλιοθήκη και ιδιωτικό μπάνιο. Τα βλέμματα εδώ μαγνητίζει το μπάνιο, που με περηφάνια σε εκθέτει γυμνό στα μάτια της βοηθού, μιας και η πέτρινη λαξευμένη μπανιέρα έχει τοποθετηθεί σε βιτρίνα! Αν κι εκείνη συμφωνήσει να είναι τέτοια η πληρωμή της, it’ s ok, τι γίνεται όμως όταν απέχεις απ’ τα γούστα της;

Στις νέες προσθήκες του ακινήτου, ανήκει και το ξύλινο δάπεδο καρυδιάς που περάστηκε σε 2^ο και 3^ο όροφο. Συνεχίζοντας την άνοδο από τη κύρια σκάλα, η οποία να σημειώσουμε ότι φωτίζεται φυσικά από έναν φεγγίτη που βρίσκεται στην οροφή ακριβώς από πάνω της, φτάνουμε στη σοφίτα. Η σοφίτα αποτελεί άλλη μια παρέμβαση της αρχικής αρχιτεκτονικής. Χρησιμοποιείται ως ξενώνας. Μάλιστα, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ‘ελλιπής φωτισμός’, σχεδιάστηκε μια ειδική προσαρμογή στη στέγη.

Σ’ αυτό που πιστεύω πως μέχρι και οι σχεδιαστές του θα συμφωνούσαν μαζί μου, είναι ότι αυτό το σπίτι δε παίρνει βραβείο για την εργονομία του. Ο “έρωτας” όμως είναι τυφλός… δεν υπολογίζει κακουχίες! Όπου λοιπόν η λογική μου βρίσκει πρακτικά προβλήματα, τα αφτιά μου ακούνε jazz και τα μάτια μου βλέπουν ένα υπέροχο ησυχαστήριο!