Άγιος Φωκάς - Βρυόκαστρο

 Στα  ανατολικά  της Τήνου η θάλασσα δεν είναι ποτέ ήσυχη. Το καλοκαίρι τα  μελτέμια αρχίζουν πολύ νωρίς. Μονάχα σα  βραδιάζει, ο αγέρας κόβει, και τότε στο βάθος του πελάγους, μες στο καθαρό βραδινό φως, αναδύονται, ένα-ένα τα νησιά. Πρώτα η Μύκονος, λαμπιρίζουν τα  φώτα της σαν πυγολαμπίδες από ένα πέπλο νεράιδας. Δίπλα της φαίνεται καμαρωτή η  γενέτειρα του θεού Απόλλωνα και της Άρτεμις. Το δέλτα του κόσμου  όπως το αποκαλούσαν οι αρχαίοι  Έλληνες. Η πανέμορφη Δήλος, δίπλα της τα Ρήνεια, η μεγάλη  Δήλος για τους ντόπιους Κυκλαδητες. Και πριν η εσπέρα προχωρήσει, αρχιζουν να φαίνονται η  Νάξος και η Πάρος. Πιο δυτικά η  Αντίπαρος   σχεδόν καθισμένη στα χέρια της θάλασσας και  ακόμα δυτικότερα η πανέμορφη Σύρος που και αυτή φαντάζει σε ένα χορό από μικρά φωτάκια να τρεμοπαίζουν και όσο η νύχτα προχωρεί γυρίζουν να βυθιστούν στο Αιγαίο απ'οπου ήρθαν για να συναντήσουν τα μάτια μου.. 

Φυσά δυνατό μελτέμι.. Πάντα έχει εδώ ανάμεσα στην Τήνο και την Μύκονο, που το φέρνει το ανοιχτό μπουγάζι του Ικάριου. Έχω προχωρήσει αρκετά, έχω ανέβει στο Βρυόκαστρο και από εδώ έχω τώρα μπροστά μου το βορειοδυτικό πλάι της Μυκόνου. Έχω καλή ορατότητα και μπορώ να ξεχωρίσω το φανάρι τον αρμενιστή να στέκεται και να μας χαρίζει την λάμψη του των 12 ναυτικών μηλιών.

Ξεκίνησα τον δρόμο της επιστροφής φτάνοντας στην αρχή της παραλίας του Άγιου Φωκά. Τα πάντα σταμάτησαν βλέποντας ένα φοβερό δειλινό!

Σκέφτηκα πώς... έτσι πέρασε ο καιρός, τα μαλλιά πια αρχισαν ν'ασπρίζουν, έλεγα πως πια τίποτα δεν είχα να περιμένω. Μονάχα κάθε τόσο, που και που ερχόταν αυτό! Να, έλεγα, θα ταξιδέψει το μυαλό, θα πάει ίσα με το ηλιοβασίλεμα.