Πώς να ονομάζεται άραγε αυτό το συναίσθημα του να αναδεικνύεσαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις; Ότι είσαι εσύ ο πρώτος και από πίσω σου ακολουθούν χιλιάδες άλλοι, οι οποίοι ταυτόχρονα σε ζηλεύουν και σε φθονούν; Ερωτήματα, στα οποία έχουν τις απαντήσεις ελάχιστοι άνθρωποι στον πλανήτη, οι οποίοι έχουν νιώσει αυτό τον κατακλυσμό συναισθημάτων όταν αναγνωρίζονται οι κόποι τους και οι θυσίες τους… Ερωτήματα στα οποία θα μπορούσε να μας απαντήσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αφού αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής για το 2013 αφήνοντας πίσω του τον πολυνίκη της διοργάνωσης, Λιονέλ Μέσι αλλά και τον Γάλλο Φρανκ Ριμπερί, ο οποίος τη σεζόν που μας πέρασε κατέκτησε τα πάντα σε Γερμανία και Ευρώπη με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου.
Το τίμημα είναι βαρύ και πολλές φορές βγαίνει προς τα έξω ένα μόνο μέρος της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου. Σπάνια κάποιος θα σκεφτεί το τι θυσίες κάνει κάποιος αθλητής για να μπορέσει να αναδειχθεί ο καλύτερος στον τομέα του γιατί τις περισσότερες φορές προβάλλονται οι οικονομικές ανέσεις και η πολυτελής διαβίωση…
Δεν λέω, ο κόσμος έχει δίκιο στο μεγαλύτερο μέρος… έχει δίκιο να είναι αυστηρός με έναν άνθρωπο, ο οποίος αμείβεται με 12-13 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο μόνο από την ομάδα, χώρια τις διαφημίσεις και τα μπόνους του συμβολαίου του… Λίγες είναι όμως οι στιγμές που ο «απλός» κόσμος θα σκεφτεί ότι χρειάζεται τεράστια αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία για να μπορέσεις να είσαι ακέραιος σε όλη σου τη ζωή, τόσο στις προσωπικές σου στιγμές όσο και στην επαγγελματική καριέρα.
Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν μηχανές, οι οποίες όταν ανάβουν δουλεύουν αδιάκοπα και χωρίς σφάλματα. Πολλά είναι τα πρέπει και λίγα είναι τα μπράβο καθώς ο πήχης τοποθετείται στο μέγιστο σημείο, όπου ο βαθμός δυσκολίας είναι τεράστιος, η πίεση καθημερινή, οι απαιτήσεις στον ύψιστο βαθμό και ο εγωισμός σου δεν επιτρέπει πια λάθη.
Δεν πρόκειται να μπω σε συζητήσεις του τύπου εάν άξιζε ο Πορτογάλος να βραβευτεί με τη Χρυσή Μπάλα ή εάν κάποιος απ’ τους άλλους δύο υποψήφιους την άξιζε περισσότερο… Θέλω να επικεντρωθώ κυρίως στον τρόπο ζωής ενός αθλητή τέτοιου επιπέδου και να το συζητήσω λίγο…
Βλέπετε, οι άνθρωποι είναι έτσι «κατασκευασμένοι» ώστε να έχουν «απεριόριστες» δυνατότητες και ο τομέας του αθλητισμού είναι ένα από τα φωτεινότερα παραδείγματα για να επαληθευτεί αυτός ο ισχυρισμός.
Άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να ισοσταθμίζουν στα όρια την προσωπική τους ζωή και την επαγγελματική τους καριέρα δεχόμενοι ότι τη μία χρονιά μπορεί να βρίσκονται στην Ισπανία και την άλλη στην Αγγλία ή την Ιταλία… Δεν λέω, αυτό ακούγεται ρομαντικό… αλλά όταν είσαι 22, 23… στα 30 σου έχοντας παντρευτεί και ίσως έχοντας ένα ή δύο παιδιά τότε αυτή είναι μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία και η οικογένειά σου θα πρέπει να είναι συμβιβασμένη με τον τρόπο ζωής σου.
Σε αυτά τα επίπεδα, ξέρω ακούγεται χαζό αλλά δεν είναι πιστέψτε με, δεν μπορείς να ακολουθήσεις τα συναισθήματά σου και τον αυθορμητισμό σου… δεν μπορείς να βγεις στις 3 τα ξημερώματα έξω επειδή έτσι σου την βάρεσε ή να φας ό,τι αηδία σου έρθει στο κεφάλι επειδή νιώθεις πιεσμένος ψυχολογικά και το φαγητό σου δίνει μια άλλη μορφή απόλαυσης. Σε κάθε τι που κάνεις ελλοχεύει από πίσω ένα πρέπει, ένα μη, ένα δεν κάνει…
Το ξέρω ότι όλα αυτά αντισταθμίζονται από τα υπέρογκα ποσά που παίρνουν οι αθλητές του ποδοσφαίρου, μα πριν βιαστείτε να απαντήσετε σκεφτείτε εάν θα προτιμούσατε να έχετε αυτά τα χρήματα ή την ελευθερία της επιλογής…
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής για το 2013, άλλοι λένε δίκαια, άλλοι άδικα… Εγώ προσωπικά, όπως προείπα, δεν θα μπω σε συγκρίσεις αλλά θα σταθώ στο ότι στα λίγα λόγια που είπε πρώτα απ’ όλα ευχαρίστησε την οικογένειά του ενώ ο πρώτος που άγγιξε το βραβείο δεν ήταν ο ίδιος αλλά ο γιος του…
