Mία Ρετροσπεκτίβα.. αποκαλύπτεται!
Το project συνεντέυξεων με νέους δημιουργούς του Αrt Nouveau συνεχίζεται, αυτή τη φορά μας μιλάει η μοναδική Δικαία Zιάκη, μία κοπέλα ασυμβίβαστη και πολυπρισματική, που σκοπός της είναι να γίνει συγγραφέας, να ζει στο Παρίσι, να εμπνέεται από τη μαγεία της πόλης και το κυριότερο να δώσει στους αναγνώστες έμπνευση, χαρά και ελπίδα.
Βιογραφικό: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο το 1993 .. Είχα από μικρή πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες μέχρι που ανακάλυψα την μεγαλύτερη αγάπη μου από όλες, το γράψιμο. Έχω συμμετάσχει σε ποικίλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με κάποιες διακρίσεις κυρίως στην ποίηση. Φοιτώ στο τμήμα Λογοθεραπείας της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας στα Ιωάννινα, αντικείμενο το οποίο λατρεύω εξίσου κι ελπίζω κάποτε να συνδυάσω επιτυχημένα και τις δύο ιδιότητες, τόσο του συγγραφέα όσο και της λογοθεραπεύτριας.
Art Nouveau: Πως αποφάσισες Δικαία να ασχοληθείς με την συγγραφή;
Δικαία Ζιάκη: Δεν νομίζω ότι πρόκειται για απόφαση. Όσο μεγαλώνω τόσο πείθομαι ότι πρόκειται για φύση, κάτι που δεν αποφασίζεται αλλά ουσιαστικά εκδηλώνεται αναπόφευκτα κάποια στιγμή. Το θεωρώ πλέον προέκταση του εαυτού μου, δικό μου όσο τα χέρια μου και τα πόδια μου. Μέσα σε αυτό όμως παρεμβάλλεται και μια περίεργη για μένα ιστορία: Λίγα χρόνια πριν, βρήκα στη βιβλιοθήκη μας ένα βιβλίο του θείου του πατέρα μου, του Νίκου Γουργιώτη, με τίτλο “18 χρόνια με άλλο όνομα” και τότε ανακάλυψα πως ήταν συγγραφέας. Ήταν όμως από τους συγγραφείς που δεν χρειάζονταν να δημιουργήσουν κόσμους από την αρχή, γιατί έζησε πόλεμο, κατοχή, δικτατορία και άλλα τόσα, φυλακίστηκε για τις ιδέες του και συνεπώς είχε τόσα πολλά να πει γιατί τόσα πολλά είχε ζήσει… Πρόλαβα να τον συναντήσω δύο φορές και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Σχετικά με την ερώτηση σου λοιπόν θέλω να καταλήξω ότι πολλές φορές τον μνημονεύω κι αισθάνομαι ότι είναι σαν να το “έχω στο αίμα” μου έτσι κι αλλιώς, κι απλώς αναζητώ ακόμα “τη φωνή μου”.
Art Nouveau: Eίχες από μικρή το συγγραφικό δαιμόνιο;
Δικαία Ζιάκη: Είχα από μικρή την ανάγκη να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου καθώς υπήρξα φοβερά συναισθηματική και ευαίσθητη σε σημείο υπερβολής -ειδικά ως παιδί, αλλά ταυτόχρονα ήμουν πολύ κλειστή κι έτσι κρατούσα σχεδόν τα πάντα μέσα μου με τα ανάλογα παρεπόμενα. Γύρω στα δεκατρία μου, ο άδικος χαμός ενός συγγενικού προσώπου στάθηκε η αφορμή για να γράψω πρώτη φορά και να στραφώ προς την ποίηση. Από τότε και για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσα την ποίηση ως αγωγό όπου μπορούσα τότε να διοχετεύω τα συναισθήματα μου.
Art Nouveau: H οικογένεια σου και ο περίγυρος πως αντιμετώπιζαν αυτή την κλίση σου;
Δικαία Ζιάκη: Οι φίλοι που το γνωρίζουν με ενθαρρύνουν, αλλά στην οικογένεια μου να σου πω την αλήθεια δεν νομίζω ότι το γνωρίζουν! Όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση, υπήρξα πολύ κλειστή. Είχα φτιάξει ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα όλα μου τα ποιήματα και μέχρι τα δεκαεφτά μου περίπου, ότι έγραφα είχε να κάνει καθαρά με τη διαχείριση προσωπικών μου συναισθημάτων και θεμάτων κι έτσι όπως καταλαβαίνεις με βόλευε να μην είναι γνωστό – μοιραζόμουν ελάχιστα. Η ποίηση ήταν το δεκανίκι μου και δεν είχα καμιά πρόθεση να δείξω σε κανέναν το σπασμένο μου πόδι. Από την οικογένεια μου, μόνο η μητέρα μου το έχει δει κι αυτό επειδή το ξετρύπωσε κάποτε κατά λάθος και το διάβασε. Ο πατέρας μου για παράδειγμα δεν είχε ιδέα μέχρι που διάβασε κάτι διηγήματα που ήθελα να στείλω σε διαγωνισμούς πέρυσι το καλοκαίρι. Δεν ήταν παρά πολύ αργότερα , όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου, που πέρασα στη φάση του να θέλω να μοιραστώ αυτά που γράφω. Κι αυτό γιατί είχα εκτονώσει πια το χείμαρρο των συναισθημάτων μου, είχα εκπληρώσει αυτή την ανάγκη και ήμουν ελεύθερη πια να αποτυπώσω καθαρά τις σκέψεις μου και να τις αναπτύξω.
Art Nouveau: Τι θέματα αναπαράγεις μέσα από την πένα σου;
Δικαία Ζιάκη: Δεν έχω συγκεκριμένη θεματολογία, κάτι που θεωρώ ότι είναι καλό, γιατί είμαι νέα ακόμα και αντιλαμβάνομαι ότι η γραφή μου εξελίσσεται. Μου αρέσει να πειραματίζομαι με διάφορα, αν και κοινός παρονομαστής σε ότι γράφω είναι η ανθρώπινη ψυχογραφία, η εσωτερική δράση και οι συμβολισμοί.
Art Nouveau: Από που αντλείς έμπνευση;
Δικαία Ζιάκη: Φοβάμαι πως δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε αυτή την ερώτηση. Ανήκω άλλωστε και στην κατηγορία των ανθρώπων που μπλοκάρουν εύκολα. Γράφω όταν νιώθω ότι έχω μέσα μου μια ιστορία που πρέπει να βγει και να την διηγηθώ. Αν δεν το κάνω με στοιχειώνει. Θα ήταν ωστόσο μεγάλη παράλειψη να πω ότι δεν επηρεάζομαι από τη μουσική, τα βιβλία και τις ταινίες που μου αρέσουν. Πιάνομαι από μικρά πράγματα συνήθως, χρησιμοποιώ λεπτομέρειες ή ότι άλλο μου κάνει εντύπωση σαν να είναι άκρη ενός νήματος και το ακολουθώ τραβώντας το μέχρι να φτάσω στην πηγή.
Art Nouveau: Ποια είναι η αγαπημένη σου κατηγορία μυθιστορήματος;
Δικαία Ζιάκη: Η κλασική λογοτεχνία σίγουρα, και τελευταία η πειραματική.
Art Nouveau: Έχεις κάποιο αγαπημένο βιβλίο;
Δικαία Ζιάκη: Έχω την εντύπωση ότι δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Η συλλογή μου με αγαπημένους fictionals όμως μεγαλώνει!
Art Nouveau: Ένα απόφθεγμα κάποιου συγγραφέα που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Δικαία Ζιάκη: Να κλέψω λίγο και αντί γι’αυτό να πω για τους σκαντζόχοιρους του Σοπενχάουερ;
“Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, μια παρέα σκαντζόχοιρων στριμώχτηκαν κοντά κοντά για να ζεσταθούν και να μην ξεπαγιάσουν. Όμως με το που άρχισαν να αγκυλώνονται πάλι απομακρύνθηκαν. Κάθε φορά λοιπόν που είχαν ανάγκη να ζεσταθούν, συνέβαινε το δεύτερο κακό, έτσι πήγαιναν πίσω μπρος από το ένα βάσανο στο άλλο, μέχρι που βρήκαν μεταξύ των δύο κακών μια λογική απόσταση, από την οποία μπορούσαν να τα αντέξουν. Κι αυτή την απόσταση την ονόμασαν ευγένεια και καλούς τρόπους.”
Art Nouveau: Κάποιους δημιουργούς που θαυμάζεις και πιθανώς να σε έχουν επηρεάσει;
Δικαία Ζιάκη: Αν αρχίσω τη λίστα δε θα τελειώσω ποτέ, οπότε θα πω τους πρώτους που μου έρχονται στο μυαλό: Η Jane Austen έκανε την αρχή, Antoine de Saint-Exupery, Markus Zusak, Oliver Sacks, Paolo Coehlo, G.Orwell κ.α. Από Έλληνες , Μ.Βαμβουνάκη με διαφορά.
Art Nouveau: Τι πιστεύεις σε κάνει να ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους συγγραφείς και τι ξεχωριστό έχεις να δώσεις σε αυτό το χώρο;
Δικαία Ζιάκη: Δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Όλοι μπορούν να γράψουν, όλο και περισσότεροι γράφουν και κάποιοι απλά τυχαίνει να ξεχωρίζουν, και συνήθως λόγω άλλων παραγόντων εκτός του ταλέντου. Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Σκέψου όμως ότι μπορούμε κάλλιστα να μαζευτούμε 100 άτομα, άγνωστοι μεταξύ μας, και να γράψουμε μια σελίδα για κάτι πολύ απλό, τον φοίκο της απέναντι βεράντας για παράδειγμα. Το πραγματικά ξεχωριστό είναι ότι ο καθένας θα γράψει κάτι εντελώς διαφορετικό και μοναδικό. Εγώ απλώς ανήκω σε αυτό το δείγμα των μοναδικών εκατό που διεκδικούν μια καρέκλα σε ένα φωτεινό σημείο που να αναδεικνύει τον φοίκο.
Art Nouveau: Τι συμβουλεύεις ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με το αντικείμενο;
Δικαία Ζιάκη: Είμαι ακόμη μαθήτρια οπότε λέω να μοιραστώ τη συμβουλή της Joyce Carol Oates την οποία μνημονεύω συχνά: “ Don’t try to anticipate an ideal reader- or any reader. He/She might exist but is reading someone else.”
Art Nouveau: Γιατί οι νέοι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ από το βιβλίο;
Δικαία Ζιάκη: Ένας σημαντικός λόγος νομίζω είναι ότι οι “ιστορίες για καληνύχτα” αντικαταστάθηκαν με τις φράσεις “πέντε λεπτά ακόμα τηλεόραση” και “ένα ακόμα παιχνίδι”.
Art Nouveau: Τι πιστεύεις για τις εκδόσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό;
Δικαία Ζιάκη: Περιμένω υπομονετικά να περάσει αυτό το εμπορικό ρεύμα που επικρατεί στις ελληνικές εκδόσεις κι όπου γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις το ίδιο μοτίβο εύπεπτης λογοτεχνίας ξανά και ξανά, την ανακυκλώσιμη θεματολογία, μέχρι κ τα ίδια εξώφυλλα, με συγκεκριμένο target group, καθώς και το αναγνωστικό κοινό που για κάποιο λόγο ανατροφοδοτεί όλο αυτό. Το ίδιο φαινόμενο υπάρχει και στο εξωτερικό (αναφέρομαι σε αγγλικές και αμερικανικές εκδόσεις που διαβάζω) αλλά ως ένα σημείο, αφού τουλάχιστον αντισταθμίζεται από την ποικιλομορφία και τις απεριόριστες επιλογές που δίνονται στον αναγνώστη.
Art Nouveau: Θα μετανάστευες για μία καλύτερη ευκαιρία επιτυχίας;
Δικαία Ζιάκη: Ήδη μεταναστεύουμε για πολύ “λιγότερα”.
Art Nouveau: Ένα συγγραφικό σου όνειρο;
Δικαία Ζιάκη: Να δω κάποτε, κάπου, κάποιον άγνωστο, έτσι τυχαία, να διαβάζει κάτι δικό μου.
Art Nouveau: Σε συγγραφικό επίπεδο πως φαντάζεσαι την ζωή σου σε 15 χρόνια από τώρα;
Δικαία Ζιάκη: Ω, αν φτάσω τα 35 και γράφω ακόμα με τον ίδιο ζήλο ή και περισσότερο θα είμαι πολύ ευχαριστημένη!
Art Nouveau: Όταν γράφεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Δικαία Ζιάκη: Ότι θα σταματήσω. Ο Ρεμπώ σταμάτησε να γράφει στα 22 του, από επιλογή. Αν συμβεί σ’εμένα δεν θα’ναι σίγουρα από επιλογή !
Art Nouveau: Αν δεν ζούσες στην Γη που θα ήθελες να ζεις;
Δικαία Ζιάκη: Νομίζω μια χρονομηχανή σαν το TARDIS με καλύπτει . Οι fans του doctor who θα καταλάβουν !
Art Nouveau: Aν μπορούσες να δημιουργήσεις ένα φανταστικό κόσμο πώς θα τον δομούσες;
Δικαία Ζιάκη: Σαν έναν πίνακα του Μαγκριτ ή του Νταλί. Ευτυχώς που δεν χρειάζεται να το κάνω γιατί θα με έπιανε αυτή η μανία με το σουρρεάλ και θα το γυρίζαμε σε θρίλερ κι άντε να το μαζέψεις!
Art Nouveau: Μπορείς να μας προδώσεις τίτλο βιβλίου σου;
Δικαία Ζιάκη: Θα έλεγα “το Τραγούδι της Αστάρτης” μόνο και μόνο επειδή είναι το πρώτο μου και επειδή η υπέροχη εικονογράφηση οφείλεται στα μαγικά χέρια της φίλης μου Venise Rosenrot.
Art Nouveau: Aν ναι μίλας μας λίγο για την πλοκή του;
Δικαία Ζιάκη: Είναι ένα μεσαιωνικό παραμύθι . Ένας άνδρας τυφλωμένος από το γήρας βρίσκεται για χρόνια φυλακισμένος στο δωμάτιο ενός πύργου και καθώς πλησιάζει προς το τέλος , διηγείται την ιστορία του τις τελευταίες εφτά νύχτες τις ζωής του σε ένα αστέρι που παίρνει ανθρώπινη μορφή , την Αστάρτη, που τον επισκέπτεται κάθε βράδυ . Ένας απο τους κυριότερους άξονες του είναι η ταυτότητα του , καθώς δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος.
Art Nouveau: Mέσα απο τα έργα σου μπορούμε τελικά να μάθουμε την Δικαία πλήρως;
Δικαία Ζιάκη: Ούτε τον εαυτό σου καλά καλά δεν μαθαίνεις πλήρως ποτέ ! Άλλα σε κάθε συγγραφικό έργο , ο καθένας αφήνει ένα κομμάτι απ’τον εαυτό του αναπόφευκτα , άλλοτε πιο κρυφά , άλλοτε πιο φανερά. Προσωπικά προσπαθώ να μην προβάλλω τη “Δικαία” για να μην επισκιάσω την ιστορία και τους χαρακτήρες μου . Σε αυτούς θέλω να δώσω χώρο , χρόνο και φωνή. Αν θέλουν λοιπόν, θα μιλήσουν αυτοί για μένα.
Art Nouveau: Δώσε ένα ορισμό για δημιουργικότητα και έμπνευση;
Δικαία Ζιάκη: Και τα δύο είναι διπλανά κομμάτια ενός μεγάλου παζλ , αλληλοσυμπληρώνονται κι έχουν ανάγκη το ένα το άλλο.
Art Nouveau: Τι νιώθεις όταν έρχεσαι σε επαφή με το χαρτί;
Δικαία Ζιάκη: Ενός είδους δύναμης που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ξεκινάω με την αυτοπεποίθηση ότι εξουσιάζω τις λέξεις και όσο προχωράω το παιχνίδι αντιστρέφεται κατά κανόνα. Στις καλύτερες μου περιόδους μπορώ να σου πω αισθάνομαι σαν τον Μελανόκαρδο , που ότι διάβαζε δυνατά το έβλεπε να γίνεται πραγματικότητα .
Art Nouveau: Mίλα μας για ένα χαρακτήρα που εσύ έχεις πλάσει στα γραπτά σου;
Δικαία Ζιάκη: Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιον προς το παρόν, αισθάνομαι σαν μητέρα που καλείται να κάνει διακρίσεις στα παιδιά της ! Θα ήθελα ωστόσο να έχω την αξίωση στο μέλλον , (ότ)αν μου ξαναγίνει αυτή η ερώτηση , να απαντήσω με έναν ήρωα του μισού βεληνεκούς του Άττικους της Χάρπερ Λι. Καθαρή ουτοπία δηλαδή!
Art Nouveau: Μίλησε μου για το διαδικτυακό σου αγαπημένο blog Ρετροσπεκτίβα;
Δικαία Ζιάκη: Η Ρετροσπεκτίβα (το γνωστό σε όλους flashback ελληνιστί) γεννήθηκε εντελώς τυχαία , μετά από την απορία ενός φίλου πριν δυο χρόνια “ πώς και δεν έχεις blog ;” , κι είπα να το δοκιμάσω. Αρχικά οι αναρτήσεις μου ήταν περισσότερο συλλογισμοί/ προβληματισμοί που είχα , οτιδήποτε με απασχολούσε σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και την ψυχολογία. Ένα χρόνο μετά , κι αφότου είχα ολοκληρώσει το δεύτερο βιβλίο που έγραφα , άρχισα να πειραματίζομαι με αυτοσχεδιασμούς και μικρές ιστορίες .Είδα ότι πέτυχε κι έτσι στράφηκα προς τα εκεί. Κατέληξε έτσι να έχει μορφή ανθολογίου με μικρές αυτοτελείς ιστορίες , με διάφορα θέματα το καθένα, των 1-2 σελίδων το πολύ.
Art Nouveau: Πρόσφατα έγραψες μία σειρά αποσπασμάτων με το όνομα «γυάλινοι παίχτες», κάνε μας μία εισαγωγή;
Δικαία Ζιάκη: Οι Γυάλινοι Παίκτες ξεκίνησαν παραμονή Πρωτοχρονιάς και πήγαιναν για ένα απλό λιτό κι απέριττο διμερές διήγημα . Δεν ξέρω πώς , αλλά η ιστορία δεν με άφηνε μέχρι να ικανοποιηθεί στα 5 μέρη (!) τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Οι αφηγητές είναι δύο , ένας άνδρας και μια γυναίκα που εναλλάσσονται σε κάθε μέρος . Ο κόσμος της γυναίκας περιστρέφεται γύρω από ένα γυάλινο άγαλμα που παραδόξως του μοιάζει. Εκείνος παράλληλα, κοιμάται σε έναν γυάλινο λαβύρινθο. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους , αλλά αναπόφευκτα ο ένας κόσμος συγκρούεται με τον άλλον . Για να είμαι ειλικρινής , υπάρχει ένας πρόλογος κι ένας επίλογος που διαφωτίζουν κάπως το μυστήριο , αλλά προς το παρόν θέλω να αφήσω λίγο ακόμα στην ιστορία τον μαγικό ρεαλισμό της κι ο καθένας να το ερμηνεύσει όπως επιθυμεί χωρίς εγώ η κακιά παντογνώστρια να τον προσγειώσω στην πραγματικότητα (ακόμα!)
Art Nouveau: Tι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Δικαία Ζιάκη: Δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια , θέλω μόνο να είμαι υγιής. Προς το παρόν εστιάζω στις σπουδές μου κι έχω τα μάτια μου ανοιχτά για τις ευκαιρίες που θα έρθουν.
Art Nouveau: Αν δεν ήσουν η Δικαία ποιος χαρακτήρας βιβλίου θα ήθελες να ήσουν;
Δικαία Ζιάκη: Η Anne Sullivan από το θεατρικό έργο “The Miracle Worker”.
Art Nouveau: Αγαπημένο παραμύθι;
Δικαία Ζιάκη: Ο μολυβένιος στρατιώτης & Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Art Nouveau: Kάθε συγγραφέας έχει ένα δικό του απόφθεγμα-μότο, ποίο είναι το δικό σου;
Δικαία Ζιάκη: Παρμένο απ’τή χημεία αλλά πασπαρτού : “ Οι απλές δομές είναι και οι πιο σταθερές”.
Art Nouveau: Ένα μικρό κείμενο δουλειάς σου που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Δικαία Ζιάκη: Εδώ ντρεπόμουν για τη συνέντευξη Ευγένιε ! Τα μαρτυρώ όλα στο blog μου.
Art Nouveau: Tι έχεις να ευχηθείς στους αναγνώστες του art nouveau;
Δικαία Ζιάκη: Θα ήθελα κυρίως να τους ευχαριστήσω που στηρίζουν τις πρωτοβουλίες του Art με μεγάλο ενθουσιασμό , καθώς κι εσένα Ευγένιε που με τίμησες με την πρόταση σου να συμμετέχω στο project παρά τους ενδοιασμούς μου!
