Οδηγώ κατευθυνόμενη προς το σπίτι που έζησα για 23 χρόνια και φτάνοντας η καρδιά μου σφίγγεται.. νομίζω ταχυπαλμώ..
Η λαχτάρα μου να δω τη λατρεμένη μου μαμά είναι απερίγραπτη. Φτάνω σχεδόν.. Της είπα ότι θα πάω να φάω εκεί το μεσημέρι και ήξερα ότι θα μαγείρευε κάτι που ξέρει ότι αγαπώ. Πάντα έτσι το κάνει… Αντικρύζω την παλιά μου γειτονιά. Ήσυχη πολύ. Όπως τα μεσημέρια τότε… Η μυρωδιά φτάνει στη μύτη μου.. Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι προέρχεται από το σπίτι μου.. Ανεβαίνω τις σκάλες -επιβεβαιώνομαι για το φαγητό- ανοίγει η πόρτα και είναι εκεί… Μικροκαμωμένη, γελαστή, όμορφη… να με περιμένει, να με φιλάει με λαχτάρα και να με κοιτάει με μάτια βουρκωμένα λέγοντάς μου μόνο “όπως παλιά”… Την παίρνω μια αγκαλιά και της δίνω ένα φιλί. Απ’έξω μου. Γιατί από μέσα μου σπαράζω… τα μάτια πλημμυρίζουν χωρίς να το προκαλώ και αυτός ο εσωτερικός σπαραγμός εκδηλώνεται με δύο μόνο δάκρυα που δεν αφήνω καν να κυλήσουν.
Πόσο βλακώδες να εκτιμάς τον άλλον, όχι σε αυτή την περίπτωση όταν τον χάνεις-πόσο μάλλον τότε!-αλλά όταν δε ζεις την καθημερινότητά σου μαζί του… Πόσο νευριάζαμε κάθε μέρα όταν μας έλεγε τα κλασικά -τρυφερά τώρα- λόγια για τη ζακέτα που δεν έβαζες ποτέ και τελικά πάντα κρύωνες, για την ομπρέλα που δεν έπαιρνες ποτέ και πάντα έβρεχε, για το κράνος ή τη ζώνη που δεν την έβαλες μια φορά όταν στο τόνισε και τελικά εκείνη την αποφράδα μέρα σε γράψανε… Αυτά σκέφτομαι όση ώρα τρώμε και ας μιλάμε για άσχετα… Η ίδια ιεροτελεστία της αγκαλιάς όταν φεύγω… και βγαίνει πάλι στο μπαλκόνι για να ελέγξει αν έχω βάλει το κράνος μου και πάλι με σταυρώνει από μακριά…
Και έρχεται στο δικό σου σπίτι την άλλη φορά… Εννοείται ότι πάντα πλένει τα πιάτα χωρίς να σε ρωτήσει και ενίοτε σιδερώνει. Ακόμη και τα πουκάμισα που ξέρει ότι τα απεχθάνεσαι, τόσο όσο και εκείνη! Και αρχίζει πάλι τις μαμαδίστικες παρατηρήσεις τύπου “γιατί παιδί μου το έχεις αυτό εδώ, γιατί παιδί μου το ένα, γιατί παιδί μου το άλλο…” και εσύ της απαντάς σε όλα της τα γιατί δήθεν νευριασμένη που άρχισε πάλι μα μέσα σου χαμογελάς… γιατί κατά βάθος σου αρέσει που σε φρόντίζει ακόμα, που σου κάνει ακόμα παρατηρήσεις και που είναι Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ… Η μαμά σου, που μόνο αυτή θέλεις να έρθει να σε φροντίσει στς 6 η ώρα τα ξημερώματα όταν την πάρεις τηλέφωνο γιατί έχεις γαστρεντερίτιδα… Μόνο αυτή θέλεις να είναι εκεί και να σε επιβραβεύσει όταν θα μαγειρέψεις τα πρώτα σου γεμιστά… Μόνο αυτή θες να πάρεις τηλέφωνο όταν δεν είσαι καλά και με ένα “τι έχεις ψυχή μου” ξεσπάς σε λυγμούς και της τα λες όλα…
Αναρωτιέμαι μήπως παραείμαι ευσυγκίνητη και όλα αυτά ακούγονται πολύ μελό και υπερβολικά… μα αυτά νιώθω και αυτά γράφω, πολύ θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι όταν αντικρύζουν τη δική τους μαμά.. αν έχουν την τύχη και μπορούν να το κάνουν ακόμα αυτό. Πονάω με τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη μητέρα τους, ειδικά σε μικρή ηλικία. Που δεν πρόλαβαν να της πουν ένα ¨σ’αγαπώ¨… που κάθε μέρα κάνουν την απουσία της παρουσία για να αντέξουν τον πόνο. Που δεν της είπαν ένα ¨ευχαριστώ¨ από την ψυχή τους… γιατί τέτοιου είδους συναισθήματα σπανίως εκδηλώνονται.. κακώς πολύ κακώς… Κανείς δεν θα πάθει τίποτα με ένα ¨σ’αγαπώ¨ που θα πει ή με ένα ¨ευχαριστώ¨… Γι’αυτό, όλοι εσείς που έχετε φύγει από το σπίτι σας για την καινούρια πια, όμορφη ζωή σας, όλοι εσείς που τη μέρα του γάμου σας όταν της φιλούσατε το χέρι βλέπατε την ατελείωτη χαρά και ταυτόχρονα τον απέραντο πόνο στα βουρκωμένα μάτια της, όλοι εσείς που έχετε εκείνη στην πιο ψηλή θέση στο βάθρο της καρδιάς σας, την επόμενη φορά που θα τη δείτε αγκαλιάστε τη σφιχτά, φιλήστε τη και πείτε της πόσο τη λατρεύετε…
Θα κλείσω με ένα αγαπημένο μου τραγούδι του Πασχαλίδη που όταν την ακούω τη σκέφτομαι και της το αφιερώνω:
“Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω, στα στενά σε μουρμουρίζω, μες στα λόγια σου βραχνιάζω, σε μπερδεύω σε φωνάζω… και είναι και τώρα όπως και τότε, όπως τα βράδια που μου λείπεις… σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει, το άγγιγμά σου που μ’αφήνει”…
