Κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλιώτικο. Το απρόοπτο σ΄όλο του το μεγαλείο.
Εποχή των πάντων.
Όλα επιτρέπονται.. Στη Φύση και στους ανθρώπους. Η ζέστη διαδέχεται το κρύο. Η βροχή τη λιακάδα. Η φουρτούνα την μπουνάτσα.. Κανείς δεν ανησυχεί. Σε κανέναν δεν φαίνεται περίεργο.. Όλα είναι τόσο φυσιολογικά..
Τόσο νομοτελειακά… Τόσο συνηθισμένα. Ο νόμος της Άνοιξης. Ο νόμος της ζωής.. Βέβαια εμείς οι ναυτικοί κάπου, πιστεύω, ότι τα ΄χουμε ξεπεράσει αυτά.. Ότι ξεφύγαμε απ΄ τα καθιερωμένα, ότι πάψαμε να λογαριάζουμε τη ζωή και τη φύση με βάση τα δεδομένα των στεριανών που καθορίζουν τη μοίρα τους “γαντζωμένοι” στις εποχές.. Άλλωστε το ΄χουμε ξαναπεί.. Ο χρόνος για το ναυτικό μετράει μόνο στο φυλλάδιο… Γιατί οι ιδιαιτερότητες που καθορίζουν τις εποχές στους διάφορους τόπους ελάχιστη σημασία έχουν για τους ναυτικούς..
Γιατί ο ναυτικός σήμερα είναι εδώ και αύριο είναι αλλού… Περνάει τους μεσημβρινούς και τους παράλληλους χιλιάδες φορές στην καριέρα του.. Από το καμίνι της Αφρικής βρίσκεται σους αιώνιους πάγους του Αρχάγγελου.. Δεν μπορεί να καθορίσει τη ζωή του με βάση τις εποχές. Έχει άλλα στάνταρντ και άλλα σημεία σύγκρισης… Ωστόσο δεν παύει να είναι άνθρωπος..
Και να επηρεάζεται από την Άνοιξη στη Μεσόγειο.. Από τη μαγεία της φύσης, τις εναλλαγές του καιρού, το πέρασμα από την μπουνάτσα στην τρικυμία.. Σε μια τέτοια εποχή σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον βρισκόμαστε τούτη την ώρα.. Χτές ταξιδεύαμε με μπουνάτσα.
Ούτε τρέμουλο δεν είχε η θάλασσα.. Αλλά τη νύχτα σηκώθηκε Νοτιάς. Τα κύματα σαρώνανε το κατάστρωμα και με το ζόρι κρατιούνταν όρθια τα ρέλια. Μαζέψαμε γρήγορα τους κάβους σιγουρέψαμε όλα τα πράγματα στην κουβέρτα και αρχίσαμε να δίνουμε τη μάχη μας με τον καιρό… Λίγο μετά το μεσημέρι κι ενώ ζυγώναμε στην Αδριατική ο αέρας άρχισε να δυναμώνει … Αέρας και υγρασία σ ένα σφιχταγκάλιασμα θανάτου. Ανατριχίλα….
Το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος που κάνουν τα μανιασμένα κύματα.. Πέρασαν η ώρες τώρα μόνο Σκοτάδι και σιωπή κυριαρχούσαν.. Άρχισε να βρέχει. Οι αστραπές έδιναν μια εφιαλτική όψη το νερό δημιουργούσε παράξενους ήχους καθώς έπεφτε με μανία στα υπόστεγα και στην κουβέρτα..
Η βροχή είχε δυναμώσει.. Ο αέρας λυσσομανούσε.. Θόρυβοι που μου κρατούσαν συντροφιά. Δύσκολη βάρδια στ αλήθεια… Κοίταξα το βαρόμετρο άρχισε να πέφτει.. Η καταιγίδα μας βρήκε είχε έρθει απειλητική..
Ήμουν στη γέφυρα, όταν έπεφταν οι κεραυνοί έδιναν το δικό τους κρεσέντο.. Ήταν απ΄ τις λίγες φορές στη ζωή μου που η βροχή άρχισε να πέφτει σαν καταρράκτης με την πρώτη..
Κοντεύαμε στο Μπρίντεζι κι όλο το βαπόρι σούρωνε από πάνω μέχρι κάτω.. Μπήκαμε κάποια στιγμή στο λιμάνι, δέσαμε με τα χίλια ζόρια, όχι επειδή είχε αέρα, αλλά γιατί από τη βροχή δεν μπορούσε να σταθεί άνθρωπος έξω στον εργάτη και στους κάβους, και μετά χωθήκαμε όλοι στο κομοδέσιο..
Έτσι περνά η ζωή του ναυτικού με δύσκολες μάχες απέναντι στην φύση, ποτέ δεν έφαγα γλυκό ψωμί, στερήθηκα τα πάντα αλλά έμεινα αξιοπρεπής να συνεχίσω αυτό που διάλεξα να κάνω σαν επάγγελμα……
