Στο πέρασμα του χρόνου υπάρχουν πολλά αριστουργήματα τα οποία έχουν μείνει στην ιστορία άλλοτε για την τολμηρότητα του σχεδιασμού και άλλοτε για το κατόρθωμα της υλοποίησης. Για τα κτίρια που θα αναφερθούμε παρακάτω έχουν ακουστεί τα πιο περίφημα λόγια, σχεδόν ποτέ όμως δεν έχει αναφερθεί η δυσκολία της κατασκευής ούτε η εκάστοτε αποτυχία. Σαφώς σκοπός της αναφοράς αυτής δεν είναι η σπίλωση των αξιοθαύμαστων κτιρίων αλλά στόχος είναι να μαθευτεί και η άλλη πλευρά που μένει ανεξερεύνητη, αυτή της αποτύπωσης των σχεδίων, της υλοποίησης και της επιλογής των υλικών, των παραμέτρων της φύσης και της υποτροπής. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τα παραδείγματα αυτά.
• Το Fallingwater του Frank Lloyd Whright
Το πασίγνωστο αυτό σπίτι που έγινε το πιο χαρακτηριστικό έργο του γνωστού αρχιτέκτονα Frank Lloyd Whright έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον πολλών καθώς φήμες λένε ότι το έφτιαξε για την ερωμένη του. Το σπίτι σχεδιάστηκε το 1935 στην Πενσυλβανία για τον Edgar Kaufman, έναν άνθρωπο με μικρομεσαίο εισόδημα. Ακόμα και μετά από 79 χρόνια θεωρείται η πιο εμπνευσμένη πρόταση που έχει διατυπωθεί για κατοικήσιμους χώρους. Ο Lloyd δεν επέλεξε να το τοποθετήσει στην πλάγια του λόφου που είχε θέα τους καταρράκτες αλλά ακριβώς από πάνω τους. Τα χαρακτηριστικά λόγια που είπε στην οικογένεια ήταν όχι να
Το μειονέκτημα του σπιτιού ήταν παράλληλα το πλεονέκτημα της κατασκευής δηλαδή οι καταρράκτες. Επειδή το σπίτι τοποθετήθηκε ακριβώς πάνω τους λόγο της υπερβολικής υγρασίας υπήρξε ανάπτυξη μυκήτων. Για αυτό το λόγο ο Wright και ο Kaufman είχαν πολλές συγκρούσεις. Το σπίτι ξανακτίστηκε πολλές φορές, αφού είχαν δημιουργηθεί διάφορα θέματα όπως αυτό με τους δοκούς που είχαν αρχίσει να παραμορφώνονται πριν ολοκληρωθεί το κτίριο το 1937. Ακόμα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται ρωγμές στο στηθαίο της βεράντας. Το κτίριο σήμερα θεωρείται μουσείο στη δυτική Πενσυλβανία και οι αρμόδιοι έχουν προβεί σε μια εκτεταμένη αποκατάσταση όπου πρόσθεσαν δικτυώματα χάλυβα για την υποστήριξη των προβόλων. κοιτάζετε απλώς τους καταρράκτες αλλά να ζείτε με αυτούς.
• H Opera Palau de les Arts Reina Sofia του Santiago Calatrava
Βρίσκεται στη Βαλένθια και αποτελεί ένα από τα επτά κτίρια στην Πόλη των τεχνών και των επιστημών. Η όπερα άνοιξε για το κοινό το 2005 και κατασκευάστηκε στο πρώην λιμάνι της πόλης. Η όπερα μοιάζει σαν ένα πλοίο με στρογγυλές πύλες ή με το ραγισμένο κέλυφος του αυγού στο οποίο η ίδια η κύρια αίθουσα είναι ο κρόκος. Εν αντιθέσει με το πρωτοποριακό σχεδιασμό το κτίριο αυτό σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και οργή από τους κατοίκους της Βαλένθια, ένας από τους λόγους είναι οι 150 θέσεις περιορισμένης ορατότητας, όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στην πρόσοψη της που είναι φτιαγμένη εξ’ ολοκλήρου από μωσαϊκό. Λόγω των θυελλωδών ανεμών που επικρατούσαν στη Βαλένθια πολλά κομμάτια από το μωσαϊκό που θυμίζει έντονα την τεχνοτροπία του Αντόνι Γκαουντί άρχισε να ξεκολλά και να πέφτει από την πρόσοψη της όπερας απειλώντας τη σωματική ακεραιότητα των επισκεπτών. Όλα αυτά τα έξοδα από τις ζημιές καλείται να καλύψει ο Καλατράβα.
• Stata Center του Frank Gehry
Ο Frank gehry γνωστός για τα μεταλλικά του τελειώματα στα κτίρια δημιούργησε το Stata Center όπου αποτελεί το σπίτι της επιστήμης υπολογιστών και της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η πρόσοψη του κτιρίου έχει αιχμηρές γωνίες και η δομή του μοιάζει ρευστή. Ο ίδιος δήλωσε ότι μοιάζει με ένα μέρος των μεθυσμένων ρομπότ που πήρε μαζί για να το γιορτάσουν. Όμως ο Gehry δεν υπολόγισε καλά όλους τους παραμέτρους για την ασφάλεια του κτιρίου αλλά και των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό. Οι διαχειριστές του ΜΙΤ ήταν δυσαρεστημένοι διότι, η δομή του κτιρίου είχε διαρροές, η τοιχοποιία είχε ραγίσει και προκάλεσε ανάπτυξη μούχλας, άλλα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί ήταν, όταν χιόνιζε λόγω της ανομοιομορφίας του κτιρίου μπλοκάρονται οι έξοδοι κινδύνου αλλά παράλληλα καταστρέφονται και άλλα δομικά στοιχεία.
• Opera house Guangzhou της Zaha hadid
Η γνωστή σε όλους αρχιτέκτονας Zaha hadid είναι η πρώτη γυναίκα που το 2004 κέρδισε το βραβείο Πρίτσκερ. Τα σχέδια της είναι φουτουριστικά με ανόργανες μορφές. Βλέποντας κανείς τα κτίρια της νιώθει δέος, βάζοντας μας να αναρωτηθούμε κάθε φορά πόση φαντασία έχει ο ανθρώπινος νους καθώς και το τι είναι εφικτό σε μια κατασκευή και τι ανέφικτο; H Opera house βρίσκεται στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ στην Κίνα, το σχήμα του κτιρίου μοιάζει με δυο βότσαλα που βρίσκονται στην άκρη του ποταμού Περλ. Αποτελείται από ένα θέατρο 1.800 θέσεων και μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με 400 θέσεις. Η κύρια αίθουσα είναι στολισμένη με έναστρο φωτισμό.
Όμως, ένα χρόνο μετά που άνοιξε για το κοινό εμφανίστηκαν ρωγμές στους τοίχους και στις οροφές, οι υαλοπίνακες άρχισαν να πέφτουν από τα παράθυρα ενώ η βροχή είχε διαρρεύσει μέσα στο κτίριο. Σε αυτή τη περίπτωση δεν είναι η σχεδίαση το πρόβλημα άλλα η κακής ποιότητας υλικών που χρησιμοποιήθηκαν. Εξωτερικά το κτίριο αποτελείται από 75.000 πλάκες γρανίτη οι οποίες άρχισαν να πέφτουν, κάποιοι υποστήριξαν ότι το φαινόμενο αυτό γίνεται εξαιτίας της κακής ποιότητας των υλικών και άλλοι ότι φταίει το υγρό κλίμα του Γκουανγκντόνγκ.
