…Και εκεί που κάθεσαι αμέριμνα έχοντας χαλαρώσει συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν κάποια ερωτήματα που χρειάζονται άμεση απάντηση. Έχουν κάνει την εμφάνισή τους κι άλλες φορές στο μυαλό σου αλλά κάθε φορά απασχολείσαι με κάτι άλλο και το προσπερνάς.
Πολλοί, κατά καιρούς, έχουν προσπαθήσει να δώσουν λύση σε ένα ερώτημα τόσο απλό μα ταυτόχρονα τόσο πολύπλοκο που ακόμη, προφανώς, δεν έχει απαντηθεί. Ποιος άραγε είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Ξέρω ξέρω είναι κλισέ ερώτημα, ξέρω δεν είναι σωστό γιατί μπαίνουμε σε χωράφια περίεργα που ακούγονται ατάκες του στιλ «δεν χρειάζονται συγκρίσεις» ή «δεν γίνεται να απαντηθεί τόσο απλά ένα τέτοιο ερώτημα».
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όμως, απ’ τη στιγμή που θα πέσει στο τραπέζι αυτό το ερώτημα, σου έρχονται στο μυαλό τεράστιες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, οι οποίες αυτόματα τοποθετούνται σε μία νοητή συγκριτική πλατφόρμα και το μυαλό αρχίζει να σκανάρει. Τρομάζεις απ’ το μέγεθος και το γόητρο των προσωπικοτήτων που ξεπηδούν απ’ το μυαλό σου και νομίζεις ότι αν τολμήσεις να συγκρίνεις αυτά τα ιερά τέρατα θα χιμήξουν να σε κατασπαράξουν. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά είμαι σίγουρος ότι κάθε φορά που τίθεται αυτό το ερώτημα, υποσυνείδητα, όλα τα μυαλά, αθλητικά και μη, φέρνουν στο νου τους δύο ονόματα. Μαραντόνα και Πελέ.
Δεν υπάρχει χώρος γι’ άλλον, για κανέναν τρίτο ικανό να μπει στο πάνθεον και να κατοικοεδρεύσει δίπλα σε αυτά τα πρόσωπα. Δεν θέλω να μπω σε μία επικίνδυνη συγκριτική μελέτη των δύο, γιατί, προφανώς, θα γράφω για ώρες και γιατί, πάνω απ’ όλα, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα αδικήσω άλλες «θεότητες» του συγκεκριμένου χώρου και δεν το θέλω. Και ενώ μου έρχονται στο μυαλό άνθρωποι σαν τον Γκασκόιν ή τον Καντονά, παίκτες σαν τον Φαν Μπάστεν και τον Σόκρατες, παίκτες σαν τον Εουσέμπιο και τον Μαλντίνι ξάφνου συνειδητοποιώ πόσο λάθος στοχάζομαι και πόσα πολλά έχω ακόμα να μάθω…
Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα μοναδικό, αποτελούμενο από ένα σύνολο προσωπικοτήτων ο συνδυασμός των οποίων προσφέρει στο μέσο άνθρωπο αυτό το μέγεθος της ευχαρίστησης. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μονάδες ξεχωριστά απ’ τη στιγμή που για να πάρει τη στιγμιαία δόξα ένας δούλεψαν από πίσω άλλοι 20 και που ο μόχθος του συνόλου καταλήγει στην αποκορύφωση του ατόμου. Θα ήταν απλά αδικία η ανταμοιβή να κατέληγε στον ένα και γι’ αυτό δεν μπορούμε να παίρνουμε έτσι αβασάνιστα ονόματα-θρύλους και να τα βάζουμε σε συγκριτικές μελέτες σαν να είναι καρπούζια για ζύγισμα.
Για κάποιους το άθλημα αυτό είναι μία μορφή τέχνης και οι αθλητές οι δημιουργοί και στην τέχνη δεν υπάρχει χώρος για συγκρίσεις. Έτσι, απλά, τροφή για σκέψη…
